İkinci sınıftan sonra Çağlayı da Sinanı da bıraktım kendi başlarına ödev yapmaya başladılar, diyorum. Yoksa ben kafayı yerken onlar da psikopata bağlayacaktı, diyorum. En iyisini yapmışsın, diyor. Ders çalışma alışkanlığı kazanmaları lazım zaten, e okulda öğretmen yol gösteriyor, evde de anne gösterirse bu çocuklar kendi başlarına nasıl öğrenecekler ders çalışmayı, diyorum. Ben hatırlamıyorum, annem bize karışır mıydı acaba, mutfak masasına ablamlarla çalışırdık, galiba annem olmazdı yanımızda, diyor. Ama ben hala ders çalışmayı bilmem, diyor. Nasıl yani, diyorum. Gördüğümüz dersin, okuduğum yazının neresi önemli neresi önemsiz hala bilmem. O yüzden de çok zorlanırım, diyor. (Tıpkı ben)... Annelerimiz aslında ne rahat yetiştirmiş bizi, di mi? Ders çalıştırmak yok, çok televizyon izledi, bilgisayar oynadı yok, günde 3 bardak kola içmiş, 2 koli çikolata yemiş (oha, ona da birşey derlerdi herhalde) ne gam... Asıl dertleri çamaşır yetişsin, yemek yetişsin, ev işi yapılsın. Günlere gidilir, çocuk orada sıkılsa da git kendini eyle denir. Akşam gezmesine gidilir, çocuğun uykusu gelir, yatıver şuracığa denir. Yaz tatili dedin mi paniklenilmez, çocuk dışarıda kendi akranları ile büyür gider. Can sıkıntısı diye bir kavram yoktur, canı dayak isteyen çocuk vardır. Annemin bir kez olsun bize ders çalıştırdığını hatırlamıyorum. Hep böyle denir ama ben ne kadar kafa patlattıysam da yok, göz ucuyla bile derslerimize bakmamış annem. Zaten baksam da anlamazdım ki, diyor şimdi. İlkokul birdeki halim gözümün önüne geliyor; okul öğlen gibi biterdi (evet, sabahçıydık!!), eve gelir, öğle yemeğini yer, annemin bakmasa bile varolduğunu bildiği ödevleri alelacele, yaklaşık 10 dakika içinde yapar ve ayakkabıları giydik mi dışarı fırlardık. İlkokuldan sonra yatılı kıvamında bir okula gitmeye başlamıştım. Eve sadece hafta sonları gidiyor, okul günleri bir pansiyonda kalıyorduk. Annemin ve babamın o okulu yalnızca kayıt zamanı gördüklerinden şüpheleniyorum. Zira ne o okuldaki ne de ondan sonraki iki okulumdaki hiç bir veli toplantısına katılmadıklarını, lisedeyken hocaların zorlamasıyla annemin bir kez toplantıya katıldığını ve onda da bir sürü şikayet dinlediğini biliyorum. Ama umru değildi. Ki şimdi anlıyorum ki bunu rahatlıktan değil, bizi erken yaşta birey olarak görmeye başladığından yapmış. Kendince gayet haklı nedenlerle okul sorumluluğunu tamamen bize vermiş. Yaparsan da senin yapmazsan da senin demiş. Şimdiki annelerin asla başaramayacakları birşeyi, belki bilgisizliğinden belki de tam tersi çok bildiğinden gayet de güzel becermiş. Teşkürler anacık:) Yukarıdaki sohbet Hande ile yapılmıştır. Aslında kendi içinde acayip bir çelişki taşımaktadır. Ben, annenin derse dahlinin çocuğun aleyhinde olduğunu söylerim. Hande, buna hak vermekle birlikte, anne gibi bir yol gösteren olmadığı için hala nasıl ders çalışacağını bilmediğini iddia eder. Ve bu sohbet, hiçbir çelişkiyi iplemeksizin, herkesin birbirine hak verdiği bir şekilde sona erer. Canını yediğimin geyik muhabbeti...